درمان سرطان رحم

درمان بر اساس نوع سرطان، مرحله، درجه، سن بیمار و سلامت کلی و تمایل به بچه دار شدن تعیین می‌شود. سلول‌های سرطانی نیز برای تعیین اینکه آیا درمان‌های خاصی مانند هورمون درمانی ممکن است مؤثر واقع شوند، بررسی می‌شوند.

تصمیمات درمانی در مورد داروهای هدفمند نیز ممکن است بر اساس ویژگی‌های ژنتیکی سلول‌ها باشد.

یکی دیگر از عوامل در برنامه‌ریزی درمان، وضعیت عملکرد شماست، یعنی اینکه تا چه حد می‌توانید فعالیت‌های معمولی خود را انجام دهید و انتظار می‌رود چقدر درمان‌ها را تحمل کنید.

درمان بین سرطان آندومتر و سارکوم رحم میتواند متفاوت باشد

سرطان آندومتر و سارکوم رحم هر دو به طور مشابه درمان می‌شوند. با این اوصاف، سارکوم رحم بسیار تهاجمی‌تر است و معمولاً در مراحل اولیه بیماری به شیمی درمانی نیاز دارد، در حالی که سرطان آندومتر ممکن است این طور نباشد.

چندین گزینه درمانی در دسترس است.

عمل جراحی:

به طور معمول، جراحی خط اول درمان سرطان رحم است. هدف از جراحی برداشتن تومور و برخی از بافت‌های سالم اطراف آن (معروف به حاشیه) است.

جراحی‌هایی که ممکن است برای درمان سرطان رحم انجام شود عبارتند از:

هیسترکتومی ساده: برداشتن رحم و دهانه رحم.

هیسترکتومی رادیکال: برداشتن رحم، دهانه رحم، قسمت بالایی واژن و بافت‌های مجاور.

سالپنگو اوفورکتومی دوطرفه: برای افرادی که در دوران یائسگی قرار گرفته‌اند، همزمان با هیسترکتومی، لوله‌های فالوپ و هر دو تخمدان برداشته می‌شوند.

لنفادنکتومی (برداشتن غدد لنفاوی): برای تعیین اینکه آیا سرطان به خارج از رحم گسترش یافته است، جراح ممکن است غدد لنفاوی نزدیک تومور را در طول هیسترکتومی شما بردارد.

شایع‌ترین عوارض جانبی کوتاه‌مدت جراحی شامل درد و خستگی است. سایر عوارض جانبی ممکن است شامل تهوع، استفراغ، مشکل در تخلیه مثانه و مشکل در اجابت مزاج باشد. این مشکلات معمولا موقتی هستند. شما بلافاصله پس از جراحی با یک رژیم غذایی مایع شروع می‌کنید و به تدریج به غذای جامد باز می‌گردید.

اگر پیش از یائسگی هستید و تخمدان‌های خود را برداشته‌اید، به دلیل تغییر در تولید هورمون، علائم یائسگی را تجربه خواهید کرد.

لنف ادم (ورم در پاها) یکی از عوارض جانبی احتمالی لنفادنکتومی است.

پرتو درمانی:

پرتودرمانی از اشعه ایکس با انرژی بالا یا ذرات دیگر برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. پرتودرمانی معمولاً شامل تعدادی درمان است که در یک دوره زمانی برنامه‌ریزی می‌شوند.

پرتودرمانی معمولاً پس از جراحی برای از بین بردن سلول‌های سرطانی باقی مانده انجام می‌شود، اما گاهی اوقات قبل از جراحی برای کوچک کردن تومور انجام می‌شود. گاهی اوقات اگر کسی نتواند جراحی کند نیز استفاده می‌شود.

عوارض جانبی پرتو، اغلب به میزان پرتودرمانی بستگی دارد. عوارض جانبی ممکن است شامل خستگی، واکنش‌های خفیف پوستی، ناراحتی معده و حرکات شل روده باشد. این عوارض معمولاً ظرف چند ماه پس از اتمام درمان برطرف می‌شوند. عوارض جانبی طولانی مدت ممکن است رخ دهد، اما کمتر شایع است.

شیمی درمانی:

شیمی‌درمانی نوعی دارو است که سلول‌های سرطانی را معمولاً با جلوگیری از تقسیم سلول‌ها برای ساخت سلول‌های بیشتر، از بین می‌برد. برای درمان سرطان رحم، شیمی درمانی پس از جراحی یا در صورت بازگشت سرطان پس از درمان اولیه آغاز می‌شود.

شیمی درمانی به طور معمول شامل یک دارو یا ترکیبی از داروها است که به صورت چرخه‌ای در یک دوره زمانی داده می‌شود.

می‌توان آن را به‌تنهایی یا در ترکیب با سایر روش‌های درمانی مانند پرتودرمانی تجویز کرد. درمان به صورت داخل وریدی یا به شکل قرص بلعیده می‌شود.

عوارض جانبی می‌تواند شامل خستگی، خطر عفونت، حالت تهوع و استفراغ، ریزش مو، نوروپاتی محیطی (بی حسی/ سوزن سوزن شدن در بازوها و یا پاها)، از دست‌دادن اشتها و اسهال باشد. عوارض جانبی معمولاً چند ماه پس از اتمام شیمی درمانی از بین می‌روند و درمان‌هایی برای مبارزه با این عوارض جانبی نیز در دسترس هستند.

هورمون درمانی:

برای درمان سرطان، به ویژه سرطان آندومتر پیشرفته می‌توان از هورمون‌ها یا داروهای مسدودکننده هورمون استفاده کرد.

درمان هورمونی برای سرطان آندومتر می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

پروژستین‌ها: این درمان هورمونی اصلی است که برای سرطان آندومتر استفاده می‌شود. این داروها رشد سلول‌های سرطانی آندومتر را کند می‌کنند و ممکن است در موارد خاص به حفظ باروری کمک کنند. دو پروژستین رایج عبارتند از پروورا (مدروکسی پروژسترون استات) که به‌صورت تزریقی یا قرص داده می‌شود و مگاس (مگسترول استات) که به‌صورت قرص یا مایع داده می‌شود. عوارض جانبی می‌تواند شامل موارد زیر باشد: گرگرفتگی. عرق شبانه؛ افزایش وزن (از احتباس مایعات و افزایش اشتها)؛ بدتر شدن افسردگی؛ افزایش سطح قند خون در افراد مبتلا به دیابت؛ و به ندرت لخته شدن خون.

تاموکسیفن: اغلب برای درمان سرطان پستان استفاده می‌شود، تاموکسیفن یک داروی ضد استروژن است که ممکن است برای درمان سرطان پیشرفته یا عود‌کننده آندومتر نیز استفاده شود. تاموکسیفن گاهی اوقات با پروژسترون جایگزین می‌شود که به‌نظر می‌رسد خوب عمل می‌کند و بهتر از پروژسترون به‌تنهایی تحمل می‌شود. عوارض جانبی بالقوه شامل گرگرفتگی و خشکی واژن است. افرادی که تاموکسیفن مصرف می‌کنند نیز بیشتر در معرض خطر لخته شدن خون جدی در پاها هستند.

آگونیست‌های هورمون آزاد کننده هورمون لوتئین کننده : این داروها سطح استروژن را در افراد پیش از یائسگی (که هنوز تخمدان‌های عملکردی) دارند با خاموش کردن تخمدان‌ها کاهش می‌دهند تا استروژن تولید نکنند. زولادکس (گوسرلین) و لوپرون (لوپرولید) که به عنوان آگونیست‌های هورمون آزاد کننده گنادوتروپین (GNRH) نیز شناخته می‌شود، داروهایی هستند که ممکن است برای درمان سرطان آندومتر استفاده شوند. آنها هر 1 تا 3 ماه یک بار تزریق می‌شوند. عوارض جانبی می‌تواند شامل گرگرفتگی، خشکی واژن و سایر علائم یائسگی باشد. آنها همچنین می‌توانند باعث درد عضلات و مفاصل شوند. در صورت مصرف طولانی مدت، این داروها می‌توانند استخوان‌ها را ضعیف کرده و گاهی منجر به پوکی استخوان شوند.

مهارکننده های آروماتاز (AIs): بدون تخمدان‌های عملکردی، بافت چربی منبع اصلی استروژن بدن می‌شود. داروهایی مانند لتروزول و آناستروزول می‌توانند تولید استروژن را متوقف کنند تا سطح استروژن را بیشتر کاهش دهند. آنها در حال حاضر بیشتر در افرادی که نمی‌توانند جراحی شوند استفاده می‌شوند. آنها معمولاً برای درمان سرطان پستان استفاده می‌شوند، اما در حال بررسی هستند که چگونه می‌توانند بهترین استفاده را برای سرطان آندومتر نیز داشته باشند. عوارض جانبی می‌تواند شامل سردرد، درد مفاصل و عضلات و گرگرفتگی باشد. در صورت مصرف طولانی مدت، این داروها می‌توانند استخوان‌ها را ضعیف کرده و گاهی منجر به پوکی استخوان شوند.

درمان هدفمند:

درمان هدفمند، ژن‌ها، پروتئین‌ها یا محیط بافت خاصی را هدف قرار می‌دهد که به رشد و بقای سرطان کمک می‌کند و مانع رشد و گسترش سلول‌های سرطانی با تأثیر محدود بر سلول‌های سالم می‌شود.

درمان هدفمند معمولاً برای مرحله IV سرطان در نظر گرفته می‌شود، زمانی که سایر درمان‌ها نتوانند پیشرفت سرطان را کاهش دهند. برای سرطان رحم در آزمایشات بالینی و در برخی موارد به عنوان بخشی از استراتژی‌های درمانی استاندارد در دسترس است.

درمان هدفمند برای سرطان رحم شامل موارد زیر است:

درمان ضد رگ زایی: این روش بر توقف رگ‌زایی (فرایند ساخت رگ‌های خونی جدید) به منظور گرسنگی دادن به تومور متمرکز است. آواستین (بواسیزوماب) نوعی درمان ضد رگ‌زایی است که برای درمان سرطان رحم استفاده می‌شود.

مهارکننده‌های mTOR : افراد مبتلا به سرطان پیشرفته یا عودکننده رحم ممکن است با دارویی مانند اورولیموسکه مسیر mTOR را مسدود می‌کند، درمان شوند، جایی که جهش‌ها با سرطان آندومتر رایج است. داروهای دیگری که این مسیر را هدف قرار می‌دهند شامل ریدافورولیموس و توریسل (تمسیرولیموس) هستند که در حال حاضر برای درمان سایر انواع سرطان تایید شده‌اند.

درمان هدفمند برای درمان یک نوع نادر سرطان رحم: کارسینوم سروزی رحم یک نوع نادر اما تهاجمی سرطان آندومتر است. حدود 30 درصد از این تومورها ژن HER2 را بیان می‌کنند. هرسپتین (تراستوزوماب) یک درمان هدفمند HER2 است که بیشتر برای درمان سرطان پستان HER2 مثبت استفاده می‌شود. با این حال، در یک کارآزمایی بالینی فاز دوم، محققان دریافتند که همراه با شیمی درمانی، تراستوزوماب در درمان این نوع تومورها موثر است.

عوارض جانبی درمان هدفمند بر اساس نوع درمان متفاوت است، بنابراین بهتر است قبل از شروع درمان در مورد عوارض جانبی احتمالی با پزشک خود صحبت کنید.

ایمونوتراپی:

هدف ایمونوتراپی که به آن درمان بیولوژیک نیز گفته می‌شود، تقویت دفاع طبیعی بدن برای مبارزه با سرطان با استفاده از مواد ساخته شده توسط بدن یا در آزمایشگاه برای بهبود، هدف قرار دادن یا بازیابی عملکرد سیستم ایمنی است.

داروی ایمونوتراپی Keyruda برای درمان برخی از تومورهای سرطان رحم تایید شده است. گاهی اوقات این دارو همراه با لوینما (لنواتینیب)، یک داروی درمانی هدفمند استفاده می‌شود.

ایمونوتراپی معمولا برای سرطان پیشرفته رحم یا زمانی که سایر درمان‌ها بی اثر بوده‌اند استفاده می‌شود.

عوارض جانبی بسته به نوع درمان متفاوت است و می‌تواند شامل واکنش‌های پوستی، علائم شبیه آنفولانزا، اسهال و تغییرات وزن باشد. Lenvima ممکن است باعث فشار خون بالا شود.

عود مجدد سرطان رحم

سرطان عود کننده سرطانی است که پس از درمان عود کرده است. سرطان رحم ممکن است در واژن، رحم( اگر برداشته نشده باشد)، لگن، غدد لنفاوی شکم یا در قسمت دیگری از بدن بازگردد. اگر عود وجود داشته باشد، در عرض 3 سال پس از تشخیص اولیه رخ می‌نمئمنئمنئدهد، اما عودهای بعدی نیز گاهی اوقات ممکن است رخ دهد